GIJS BATELAAN (1982)
In mijn jeugd heb ik vaak met geweld op straat te maken gehad. Daardoor ontstond de behoefte om een betere vechter te worden. Dit was mijn aanvankelijke motivatie om me in vechtsporten te verdiepen. Gaandeweg ontdekte ik dat deze gevechten zich helemaal niet meer voordeden; ik was ‘uit het gevecht’ gestapt. Ik was zelf veranderd en daardoor ook mijn omgeving. Het was niet meer nodig om die vechter de situaties te laten oplossen.
In de jaren dat ik Aikido beoefende, leerde ik hoe ik de energie van de tegenstander kon volgen om hem daarna te sturen, zonder dat ik weerstand tegenkwam of veel kracht hoefde te gebruiken.
In de Pencak Silat leerde ik dat de taal en technieken van krijgskunst gericht zijn op het zo snel mogelijk uitschakelen van je tegenstander, maar dat de weg van die ‘vernietiging’ uiteindelijk een scheppend doel dient. Het gevecht van de krijger is namelijk in de eerste plaats die met zichzelf. Dat is per definitie ‘work in progress’.
In mijn werk als docent aan het conservatorium in Utrecht begeleid en coach ik studenten in hun artistieke ontwikkeling. Ik ontdekte dat in dit proces het ‘niet weten’ de levensader is van het creatieve proces. Het is niet alleen de student die zich binnen dit ‘niet weten’ moet leren thuisvoelen, maar ook ik moest dat. Voor werkelijk contact en afstemming is dat nodig. Dat bleek niet iets waar een trucje of handigheidje voor was. Dit vraagt telkens weer om mijn volledige aandacht en overgave, en soms het verdragen van ongemak of een lange stilte.
De training van The Sparring Partners is zo effectief omdat het zijn kracht haalt uit principes van de krijgskunst. Hoe we omgaan met spanning is afhankelijk van de mate waarin we gebruikmaken van de ruimte tussen actie en reactie. Want het is in deze ruimte dat we creativiteit vinden, andere keuzes zien, en een stap ‘uit het gevecht’ kunnen nemen. Om deze ruimte in de training te ontdekken is niet alleen spannend, maar ook een vreugdevolle aangelegenheid, en zo is gebleken, voor iedereen beschikbaar!